Legendarni Slobodan Vučković sinoć zatvorio je ovogodišnji bARS, na sceni u Baru.

Završno veče programa bARS na 35. Barskom ljetopisu bio je svojevrstan kuriozitet.

U kultnom barskom lokalu “Dublin Pub”,  je organizovano veče “Hram zlatnog lotosa, 40 godina kasnije”. Moderator večeri bio je  selektor bARS-a Željko Milović. Nakon 37 godina na nekoj od barskih scena pojavio se Slobodan Vučković, jedna od kultnih ličnosti urbanog formiranja grada osamdesetih.

Pred brojnom publikom predstavljena je poetsko-putopisna knjiga “Hram zlatnog lotosa”, objavljena prije tačno 40 godina, avgusta 1982. godine, koja, po mišljenju recenzenata, „apsolutno ništa nije izgubila na svojoj vrijednosti tokom decenija iza nas”.

Da podsjetimo...
Vučković je bio jedan od pionira crnogorskog roka – bubnjar titogradskog benda „Stelle” još avgusta 1966. godine, a u drugoj polovini sedamdesetih jedan od dva vokala prve crnogorske super-grupe „Titogradska rock selekcija”, da bi potom prešao u barski hard rock bend „Napokon”.

Bio je jedan od pokretača prvih skupnih rock dešavanja vodećih crnogorskih bendova, po uzoru na one u Evropi, „Pop parada”, u Baru, februara 1977, kada se i nastanio u ovom gradu i zaposlio u Luci Bar.

Jedan je osnivača agilnog Književnog kluba Bar 1977. godine, a među „krivcima” je za pokretanje festivala „Susreti pod Starom maslinom”. U drugoj polovini sedamdesetih i početkom osamdesetih, važio je za jednu od najoriginalnijih umjetničkih ličnosti u Crnoj Gori.

Boravio je 1976. na putovanju po Istoku, od Istanbula do Indije, što ga je inspirisalo za nagrađivanu zbirku psihodelične hermetične poezije „Cvijet na kamenu”, ali i na autobiografsku putopisnu poetsku knjigu „Hram zlatnog lotosa”, i danas u Crnoj Gori neprevaziđenu u domenu post-hippie poetskog izraza.

Vučković se nakon boravka u Indiji u potpunosti okrenuo istočnjačkim filozofijama, i počeo sa prevođenjem i objavljivanjem knjiga i časopisa Bhogwan Shree Rajneesha – Osha, indijskog duhovnog majstora i filozofa. Tokom 1988. je otišao na studijsko putovanje u Indiju gdje je izučavao istočnjačku kulturu na institutu Multiversity u Osho International Foundation.

Od 1987. do 2010. u elektronskom izdanju objavio je knjige poezije: „Antiplanetum” (Protestne i pjesme katarze), 1987, „Jutarnji zazen” (haiku poezija), 1992. i „Horizont smiraja” (objektivna poetika), 2010. Bavi se prevođenjem sa engleskog i italijanskog.

Od 2000. živi i radi u Prčanju, u Boki Kotorskoj.