Prvu moderniju uljaru na vodeni pogon sa gvozdenim presama sagradio je 1888. godine Vojvoda Mašo Vrbica na Bunaru. Takođe, na Bunaru, pored uljare, osnovao je prvu fabriku sapuna, koja je praktično bila prva crnogorska fabrika. Prvu uljaru na parni pogon sagradili su braća Marić na Držaku 1927. godine, trgovci i vlasnici pilana iz Kolašina. Kapacitet nove uljare je bio 20 tona maslina dnevno i pet tona kvalitetnog maslinovog ulja. Kvalitetno rafinisano ulje izvoženo je u inostranstvo. Inače, terminologija koja se upotrebljava i danas pri preradi maslina je grčko-latinskog porijekla i stara je više od dvije hiljade godina. Kao recimo: sintina, murga, maina, palanga, brača, brca, itd.
Privredno aktiviranje Bara išlo je jako sporo: 1894. godine osnovano je društvo „Anglo-Montenegrina“ koje je svoj kapital prenijelo na Italijansko društvo „Compagnia di Antivari“ ili „Barsko društvo“. U to vrijeme neko Italijansko društvo istraživalo je rudna bogatstva Bara, a u maju 1903. godine jedno Italijansko društvo preuzelo je državni monopol i na Pristanu izgradilo zgradu za obradu duvana „Monopol“ koja i danas postoji. U avgustu 1904. godine svečano je na Volujici otvorena prva radio-telegrafska linija na Balkanu Bar-Bari. Na svečanom otvaranju bili su Kralj Nikola i Guglielmo Marconi.
PIŠE: Čedomir RATKOVIĆ
Radovi na Luci Bar počeli su 10. marta 1905. godine, a kamen temeljac postavio je Knjaz Nikola. Sa „Barskim društvom“ bio je potpisan ugovor o gradnji pruge Pristan-Virpazar i meliorizaciji prostora u pristanišnoj zoni sa izgradnjom solane. Bar je 19. maja 1905. godine zadesio zemljotres sličan onom iz 1979. godine. Mnoge kuće su stradale, a bilo je žrtava u Crmnici, Baru i Mrkojevićima. Pruga za Virpazar završena je 1908. godine, a radovi na pristaništu u dužini od 200 metara završeni su 1912. godine.
U sklopu potreba „Barskog društva“ i Pristana izgrađena je 10. avgusta 1913. godine električna centrala. „Siemens“ generatori pokretali su se „diesel“ motorima. To je bila druga električna centrala u Crnoj Gori poslije one na Cetinju. Centrala je radila još pet godina poslije Drugog svjetskog rata dok nije došla struja dalekovodom. Od tada je počela elektrifikacija Bara i okoline. Iste godine u julu uveden je prevoz putnika i pošte automobilima za Stari Bar i Ulcinj. U julu 1914. godine počeo je Prvi svjetski rat i tada je, naravno, prestala svaka privredna aktivnost u Baru.
Po popisu stanovništva iz 1926. godine u Baru je bilo 5.679 stanovnika, čak nešto manje nego 1877. godine. Da bi pomogao privrednom razvoju, Barski Nadbiskup Dr Nikola Dobrečić putovao je u Ameriku, gdje se sreo sa Henrijem Fordom. Dogovorili su izgradnju fabrike automobila u Baru. Nekoliko mladića bilo je upućeno na obuku u Fordove fabrike. Međutim, ubrzo je došlo do rasprave, pojavile su se neke druge opcije iz Jugoslavije, da bi Ford nakon toga odustao od realizacije.
Razmišljalo se i o avionskom prevozu za Podgoricu i Beograd. U julu 1935. godine uspješno je održan aeromiting u Baru. Ideja o prevozu za Podgoricu i Beograd realizovana je tek 3. juna 1940. godine, kada je iz Beograda doletio avion za Podgoricu, a zatim za Bar. Linija je za Bar bila nerentabilna i više nije obnovljena.
Nakon Drugog svjetskog rata u Bar su na vlast došli novi ljudi. Bilo je to teško vrijeme u ekonomskom smislu. Dobra okolnost je bila što su masline obilato rađale, proizvodio se duvan, a jedno vrijeme i pamuk. Bilo je pokušaja da se koristi žuka (brnistra) kao sirovina ali bezuspješno. Javila se ideja da se gradi fabrika cementa od laporca kojeg ima u Tuđemilima. Čak je bio određen i direktor, ali, naravno, do realizacije nije došlo.
Počelo se sa istraživanjem nafte i gasa. Vjerovalo se u dobar ishod istraživanja. Iz jedne bušotine u Buljarici izbio je gas i nafta u manjoj količini. Bilo je tu i pucnjave i veselja. Sve se ipak završilo na istraživanjima. Na ideji se ostalo, zbog nesporazuma sa Barskim rukovodstvom, i sa gradnjom fabrike cigala, farme svinja i fabrike igračaka u Crmnici, koje su trebale da se grade po zamisli čuvenog inženjera Sinanovića, osnivača preduzeća „Obod“ sa Cetinja. Umjesto industrije u Baru se razvijalo pomorstvo, saobraćaj, trgovina i turizam, što je bila i srećna okolnost.
Sedamdesetih godina prošlog vijeka bilo je dogovoreno da se u Baru gradi fabrika sintermagnezita. Osnovna sirovina je morska voda. Nevolja je u tome što su otpadne vode iz fabrike jako zagađene gipsom i drugim otpadom, te bi negativno uticale na okolinu, a naročito na more, što bi ugrozilo turizam. Stanovnici Bara, naročito oni u Polju i oni koji žive od turizma, oštro su reagovali. Počela se javljati svijest o ekologiji – prirodnoj sredini. Jak otpor izgradnji takve fabrike, pored Barana, dale su i neke savezne institucije i njihovi predstavnici, prije svih Aleš Bebler. Mislim da je njegovo angažovanje bilo presudno. Moram istaći da se, na žalost, glas republičkih i opštinskih rukovodilaca čuo samo u korist gradnje takve fabrike. Zamislite šta bi bilo od Bara da se to ostvarilo.
Eto tako Bar ostade bez industrije. Možda je tako i bolje.
